Энэ хорвоод Ганцаараа хоосон ирсэн хоосон буцах нь үнэн тийм атал хүмүүс амьдрал, албан тушаал, хайр сэтгэлд юунд ингэтлээ шунана вэ?
Бид хэт удаан хамт байсан хэн нэгэндээ тасах түүнийгээ алдмааргүй санагдах эсвэл эд хөрөнгөндөө шунах, улам ихийг авхыг хүсэх, байгаа албан тушаалаасаа буухыг хүсэхгүй байх зэрэг нь бид хэт их өөриймсөг хандаж дассан сэтгэлийн бололтой. Бид удаан хамт байж дассан зүйлээ насан туршдаа зөвхөн минийх гэж итгэсэнээсээ болоод түүнийгээ алдах үед маш хүнд дарамтад орж үзэн ядан хорсох сэтгэл төрдөг билээ.
Энэ хорвоод юу мөнх вэ? лав л албан тушаал, эд хөрөнгө, хань ижилийн хайр сэтгэл биш
харин эцэг эх, үр хүүхэдийн хайр л энэ хорвоод мөнх байж болох юм. Гэтэл бид энэ хорвоод мөнх биш зүйлийн төлөө маш их цаг хугацаа бас сэтгэлээ зориулаад байдаг.
Миний эр хүнийг хайрлах хайр намайг гээд галзуурах шахаж байсан эр хүний намайг гэх хайр бүгд өөрчлөгддөг. Цаг хугацааны асуудал хэр удаан үргэлжлэх, хэр сайхан дурсамж үлдээх гэх мэт, харин цаг нь болоод хайр хувирхын цагт хэтэрхий их дассан хэн нэг нь шуналдаа хөтлөгдөн буцаад ирээсэй гэж хүсдэг. Хүмүүс яагаад ийм өрөвдөлтэй байдаг юм болоо.
Буцаад ирлээ гээд юу өөрчлөгдөхөө би биш юмаа гэхэд цаана нь байгаа өөр нэгэн хүн шархлаад л үлдэх болно.